%0 Journal Article %T ارزیابی خطر فلزات جیوه و آرسنیک در ماهیان هوور (Thunus tonggol) و سرخو (Lutjanus ehrenbergii) در دریای عمان %J پژوهش های محیط زیست %I انجمن ارزیابی محیط زیست ایران %Z 2008-9597 %A اکاتی, نرجس %A امینی, ملیحه %D 2020 %\ 08/22/2020 %V 11 %N 21 %P 299-308 %! ارزیابی خطر فلزات جیوه و آرسنیک در ماهیان هوور (Thunus tonggol) و سرخو (Lutjanus ehrenbergii) در دریای عمان %K حد مجاز مصرف %K جیوه %K آرسنیک %K ماهی هوور %K ماهی سرخو %K دریای عمان %R %X این مطالعه به ارزیابی خطر فلزات جیوه و آرسنیک در ماهیان هوور (Thunus tonggol) و سرخو (Lutjanus ehrenbergii) در دریای عمان برای گروه‌های مختلف افراد (بزرگسالان، زنان و کودکان) می‌پردازد. تعداد 34 نمونه ماهی هوور و 30 نمونه ماهی سرخو به صورت کاملاً تصادفی نمونه‌برداری شدند. میزان جیوه و آرسنیک در بافت عضله ماهیان به ترتیب با روش‌‌های استاندارد ASTM(1) به شماره 6722-D و هضم شیمیایی تعیین شدند. میانگین غلظت فلزات جیوه و آرسنیک در ماهی هوور به ترتیب 012/0 ± 24/0 و µg/g wet weight 006/0±13/0‌‌ و برای ماهی سرخو به ترتیب 008/0± 16/0 و µg/g wet weight 008/0± 09/0 به دست آمد. میانگین جیوه تنها در ماهی هوور از حد استاندارد آژانس حفاظت محیط‌زیست ایالات متحده (US EPA)(2) برای جیوه در ماهیان (µg/g wet weight 1/0) بالاتر بود. میانگین آرسنیک در نمونه‌های ماهیان هوور و سرخو از حد استاندارد US EPA برای آرسنیک (µg/g wet weight 3/0) پایین تر به دست آمد. شاخص خطر (HQ)(3) تنها برای جیوه در ماهی هوور برای گروه کودکان از 1 فراتر رفته بود. کمترین دفعات مصرف ماهانه به ترتیب برای آرسنیک در مورد ماهی هوور برای گروه زنان (حدود 5/6 وعده در ماه) و برای جیوه در ماهی هوور برای گروه زنان (حدود 3 وعده در ماه) محاسبه شد. به‌‌طور‌‌کلی توصیه می‌‌شود؛ افراد با اعمال محدودیت‌‌های مصرف اجازه دهند تا مواجهه با این آلاینده‌‌ها کاهش یابد؛ در حالی که از مزایای تغذیه‌‌ای و سلامتی مصرف ماهی بهره‌‌مند می‌‌شوند. %U https://www.iraneiap.ir/article_125584_7b26501d819add342455703873256a5c.pdf